Διαστάσεις που εύκολα μπορεί να τις κατανοήσει κάποιος στην καθημερινότητα του, που έχουν πρακτική και εμπειρική αξία.
Πολλοί βάζουν και τον χρόνο ώς τέταρτη διάσταση μίας κατευθύνσεως αλλά αυτού του είδους η προσέγγιση, είναι εκτός του παρόντος προβληματισμού μου.
Συμφωνούμε λοιπόν πως εμπειρικά μπορούμε να αντιληφθούμε τον κόσμο μας ώς τριών διαστάσεων.
Ας κάνουμε τώρα μια υπόθεση.
Ας φανταστούμε πως υπάρχουν πλάσματα δύο διαστάσεων.
Τα όργανά τους είναι και αυτά δύο διαστάσεων. Και όλα τα εργαλεία και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν, είναι και αυτά δύο διαστάσεων.
Τα όντα αυτά σε έναν επίπεδο κόσμο δεν θα είχαν κάποιο ιδιαίτερο θέμα.
Όμως εμείς τα τοποθετούμε σε μια τεράστια σφαίρα.
Η σφαίρα είναι τόσο μεγάλη που τα πλάσματα εφάπτονται πάνω της. Δεν μπορούν να αντιληφθούν καν πως δεν βρίσκονται σε επίπεδο. Δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι,δήποτε έξω από τις δύο διαστάσεις.
Τα όντα μας γνωρίζουν αρκετά καλά ευκλείδιο γεωμετρία.
Αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά.
Όταν φτιάχνουν σχετικά μικρά τρίγωνα, όλα φαίνονται σωστά. Το άθροισμα των γωνιών τους είναι πάντα 180°.
Όταν όμως φτιάχνουν τεράστια ώς προ τις διαστάσεις τους τρίγωνα, με απόγνωση ανακαλύπτουν πως όσο μεγαλύτερα είναι τα τρίγωνα τόσο μεγαλύτερό είναι και το άθροισμα των γωνιών τους.
Κάνοντας ένα πείραμα, χαράζουν δύο παράλληλες γραμμές και συνεχίζουν και τις χαράσσουν χωρις σταματημό.
Μετά από πολύ καιρό πηγαίνοντας συνέχεια "ευθεία" επιστρέφουν στο σημείο που ξεκίνησαν κλείνοντας τις "ευθείες" τους, που όμως η μια έχει μικρότερο μήκος από την άλλη!!!
Έτσι λοιπόν χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν την τρίτη διάσταση έχουν σαφείς ενδείξεις πως ο κόσμος τους δεν είναι μόνο δύο διαστάσεων.
Εμείς στον τρισδιαστατο εμπειρικό μας κόσμο προφανώς έχουμε τέτοιες ενδείξεις. Την φυγή των γαλαξιών, την φράση πως το σύμπαν μας έχει (μεγιστη) ακτίνα αλλά είναι χωρίς όρια κ.ο.κ.
Και όλα αυτά χωρίς να μπλέξουμε (ακόμα) καθόλου την παράμετρο του χρόνου.
Εσείς τι νομίζετε;
Πολλοί βάζουν και τον χρόνο ώς τέταρτη διάσταση μίας κατευθύνσεως αλλά αυτού του είδους η προσέγγιση, είναι εκτός του παρόντος προβληματισμού μου.
Συμφωνούμε λοιπόν πως εμπειρικά μπορούμε να αντιληφθούμε τον κόσμο μας ώς τριών διαστάσεων.
Ας κάνουμε τώρα μια υπόθεση.
Ας φανταστούμε πως υπάρχουν πλάσματα δύο διαστάσεων.
Τα όργανά τους είναι και αυτά δύο διαστάσεων. Και όλα τα εργαλεία και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν, είναι και αυτά δύο διαστάσεων.
Τα όντα αυτά σε έναν επίπεδο κόσμο δεν θα είχαν κάποιο ιδιαίτερο θέμα.
Όμως εμείς τα τοποθετούμε σε μια τεράστια σφαίρα.
Η σφαίρα είναι τόσο μεγάλη που τα πλάσματα εφάπτονται πάνω της. Δεν μπορούν να αντιληφθούν καν πως δεν βρίσκονται σε επίπεδο. Δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι,δήποτε έξω από τις δύο διαστάσεις.
Τα όντα μας γνωρίζουν αρκετά καλά ευκλείδιο γεωμετρία.
Αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά.
Όταν φτιάχνουν σχετικά μικρά τρίγωνα, όλα φαίνονται σωστά. Το άθροισμα των γωνιών τους είναι πάντα 180°.
Όταν όμως φτιάχνουν τεράστια ώς προ τις διαστάσεις τους τρίγωνα, με απόγνωση ανακαλύπτουν πως όσο μεγαλύτερα είναι τα τρίγωνα τόσο μεγαλύτερό είναι και το άθροισμα των γωνιών τους.
Κάνοντας ένα πείραμα, χαράζουν δύο παράλληλες γραμμές και συνεχίζουν και τις χαράσσουν χωρις σταματημό.
Μετά από πολύ καιρό πηγαίνοντας συνέχεια "ευθεία" επιστρέφουν στο σημείο που ξεκίνησαν κλείνοντας τις "ευθείες" τους, που όμως η μια έχει μικρότερο μήκος από την άλλη!!!
Έτσι λοιπόν χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν την τρίτη διάσταση έχουν σαφείς ενδείξεις πως ο κόσμος τους δεν είναι μόνο δύο διαστάσεων.
Εμείς στον τρισδιαστατο εμπειρικό μας κόσμο προφανώς έχουμε τέτοιες ενδείξεις. Την φυγή των γαλαξιών, την φράση πως το σύμπαν μας έχει (μεγιστη) ακτίνα αλλά είναι χωρίς όρια κ.ο.κ.
Και όλα αυτά χωρίς να μπλέξουμε (ακόμα) καθόλου την παράμετρο του χρόνου.
Εσείς τι νομίζετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου